Rozdział 2

Leżałam na łóżku bez butów. Było już ciemno. Leżałam i gapiłam się w sufit, pomalowany jak nocne niebo. Chciało mi się spać, ale za dużo wrażeń jednego dnia sprawiło, że oczy miałam nadal szeroko otwarte. Percy szukał czegoś w kufrze przy swoim łóżku. Łóżka były tylko dwa, przy czym moje doniesiono wczoraj, bo raczej nie spodziewano się wielu dzieci Wielkiej Trójki. Ta Wielka Trójka to Zeus, Hades i Posejdon. Złożyli przysięgę na Styks o tym, że nie będą mieć już więcej dzieci ze śmiertelniczkami, bo są one zbyt potężne. Ale i tak jej nie dotrzymali, bo przecież ja i Percy Jesteśmy od Posejdona, Jason i Thalia od Zeusa a Nico od Hadesa.

Ogień trzaskał w małym, marmurowym kominku a ze starego odtwarzacza leciała cicho muzyka. Spojrzałam na brata. Okropnie lubiłam Annabeth, ale byłam trochę zazdrosna, że Percy poświęca jej więcej uwagi niż nowo odnalezionej siostrze amnezją. Zmarszczyłam brwi.
-Percy?
-Słucham?
Wyraz jego twarzy był tak spokojny, że i ja złagodziłam swój ton.
-Jak ma na imię twoja mama?
Uśmiechnął się.
-Sally
-ładnie. Jak wygląda?
-No, więc, jest dość niska, ma kręcone, długie włosy, trochę jaśniejsze od moich. Ma śmiejące się oczy, kojący głos, jest raczej chuda i ma wspaniały uśmiech
-tęsknisz za nią?
Dało się słyszeć smutek w moim głosie. Przestał grzebać w kufrze i usiadł koło mnie na łóżku.
-Oczywiście, że za nią tęsknie
-jaka ona jest?
-Jest bardzo miła, nigdy nie krzyczy, często się śmieje i piecze pyszne, niebieskie ciasteczka. Polubisz ją.
-A co jeśli ona mnie nie polubi?
-Nie martw się.
Przytulił mnie.
-Opowiesz mi jeszcze raz jak mnie znalazłeś?
-Jasne

Opadłam na poduszkę a Percy przykrył mnie kołdrą
-zamknij oczy.
Posłusznie wykonałam polecenie.
-Więc, tego ranka obudziłem się bardzo wcześnie. Pamiętam, że śniły mi się lodowce- uśmiechnął się pod nosem –Wyszedłem przed domek, ale nie było nigdzie żywej duszy. Było zimno a na trawie była rosa. Postanowiłem przejść się nad jezioro, żeby pogadać z tatą.
-Odpowiada Ci? –Zdziwiłam się
-coś ty, gadam sam do siebie, ale mogę mieć nadzieję, że to słyszy
Leżałaś skulona w trawie koło plaży. Byłaś taka blada i zimna, że już myślałem, że nie żyjesz.
-I co?
-I zaniosłem Cię do Chejrona. Byłaś nieprzytomna, resztę już znasz.
Usiadł.
-No to dobranoc, siostrzyczko.
Zamrugałam i uśmiechnęłam się szeroko. Już oficjalnie jestem twoja siostrą?
- Pewnie, zawsze chciałem mieć małą siostrę.
-Bez przesady –obruszyłam się –to tylko dwa lata różnicy.
Zmierzwił mi włosy ręką
-kolorowych snów
-dobranoc
Wstał i przeszedł na drugą stronę pokoju do swojego łóżka
-Aha, zapamiętaj dzisiejszy sen.
-Dlaczego?
-Bo to, co śni się w pierwszą noc w nowym miejscu zazwyczaj się spełnia.
Uśmiechnął się tajemniczo i było to widać pomimo ciemności panujących w pokoju.
-W takim razie chciałabym, żeby przyśniło mi się coś miłego
-albo ktoś –mruknął
-co?
Nie odpowiedział. Przewróciłam się na drugi bok, przytuliłam głowę do poduszki i prawie natychmiast zasnęłam.

                                                                                                   ***

Biegłam przez ruiny jakiejś budowli. Słońce dopiero wstawało i między skałami unosiła się mlecznobiała, poranna mgła. Schowałam się przed czymś za wystającą skałą. Słyszałam śpiew ptaków, chociaż ciężko dyszałam ze zmęczenia. Zza drzew dał się słyszeć ryk potwora, tak głośny, że zagłuszył wszystkie inne dźwięki. Wiedziałam, że sama nie dam mu rady. Powietrze wypełnione było zapachem świerków, żywicy i porannej rosy. Przycisnęłam broń do piersi. Nie miałam żadnych szans w starciu z potworem. Zbliżył się. Coś wielkiego całkowicie zmiażdżyło skałę, za którą się schowałam. Uratowałam życie odskakując w bok i wykonując manewr, którego nie potrafiłam nazwać. Potwór znowu ryknął. Nie wiedziałam nawet jak wygląda, bo nie podniosłam wzroku. Za mną przemknął ciemny cień, odwróciłam się. Podmuch zimnego, porywistego wiatru przewrócił mnie na ziemię. Usłyszałam ryk, szczęk metalu i czyjeś słowa. Potem była już tylko cisza i ciemność.

                                                                                                   ***

Siedziałam na gałęzi zwalonego drzewa. Było gorąco, ptaki śpiewały a koło mnie Nico ostrzył miecz. Był cały czarny, wysadzany pojedynczym srebrnym kamieniem w kształcie czaszki.
-Nico?
-mhm?
-Dlaczego nie spałeś dziś w Obozie?
Przestał ostrzyć miecz i spojrzał na mnie wzrokiem męczennika
-wędruje po świecie. Gdyby nie ty, już dawno by mnie tu nie było. Nigdy nie zostaję dłużej w jednym miejscu.
Jego odpowiedź mnie zaintrygowała.
-Gdyby nie ja?
Spojrzał na swoje buty i mogłabym przysiąc, że się zarumienił.  Wyglądało to naprawdę uroczo. Nagle zmarszczył brwi jakby był zły na samego siebie.
-Polubiłaś wszystkich w Obozie?
Zabrzmiało to tak jakby nie za bardzo go to obchodziło, ale pozwoliłam mu zmienić temat.
-Wszyscy są bardzo fajni. Szczególnie Leo, jest taki zabawny!
Mruknął coś niezrozumiałego w odpowiedzi.
Siedzieliśmy w ciszy. Nico ostrzył swój miecz a ja siedziałam teraz ze skrzyżowanymi nogami i otwarcie się na niego gapiłam. Na jego twarzy było widać skupienie, poirytowanie i jeszcze coś, czego nie umiałam na razie zidentyfikować. Zauważyłam ciemne cienie pod oczami. Starałam się rozluźnić atmosferę żartami, ale Nico już do końca był spięty.

**************************************
Ej czyta to ktoś w ogóle? :D Wiem, że nie ma żadnej akcji i na razie może być nudne, ale spokojnie, ja i mój blog jeszcze się rozkręcamy! Mam spisany rękopis i nie chce mi się przepisywać na komputer, jednakże mam przepisany duży fragment, dlatego rozdziały będą na razie krótkie, ale często (jakieś 2-4 razy na tydzień) Aa no i komentujcie (hejty mile widziane)
Tutaj będę podpisywać się ~Di Angelo (jak na moich stronkach o PJ na Facebooku)
Pomyślałam, że dam Wam link do mojego Ask'a żebyście mogli swobodnie mnie o coś spytać :) http://ask.fm/JulciaBajan
i adres e-mail na wszelki wypadek :)   demigod1994@interia.pl
pozdrawiam ;3                                                                          
                                                                                                      Wasza  ~Di Angelo